21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017 - ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΜΟΝΟΛΟΓΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Με αφορμή τη Δράση <<Μονόλογοι από το Αιγαίο>>, η οποία πραγματοποιείται με τη συλλογική προσπάθεια πολλών ανθρώπων, η εφημερίδα του σχολείου μας ευαισθητοποιήθηκε και αποφασίσαμε να ερευνήσουμε το προσφυγικό σε βάθος. Γι' αυτό τον λόγο, αναδημοσιεύουμε μερικά αποσπάσματα από μαρτυρίες ασυνόδευτων εφήβων που έφτασαν στη χώρα μας, εξαιτίας των άσχημων συνθηκών που επικρατούσαν στη δική τους. Με αυτόν τον τρόπο, θέλουμε κι εμείς να βοηθήσουμε τις φωνές αυτών των παιδιών να ακουστούν.

Διαδρομές

Αιγαίο. Το πέλαγος με τα νησιά του. Εικόνες τραγωδίας, εικόνες φρίκης. Ανάμεσά τους εικόνες παιδιών, φιγούρες ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων. Τους είδαμε να φτάνουν μόνοι τους στις ακτές των νησιών. Μόνοι τους να διασχίζουν τους δρόμους της Ελλάδας για να φτάσουν στα σύνορα. Και επειδή τα βλέμματά τους μας στοίχειωσαν και επειδή υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιδράσει κάποιος στη φρίκη, θελήσαμε οι σκέψεις, οι αναμνήσεις, το ταξίδι και τα όνειρα τους να αποκτήσουν φωνή. Και αυτή η φωνή, μέσα από τις φωνές των άλλων παιδιών, συνομήλικων τους, να ακουστεί δυνατά τόσο, που να φτάσει μακριά, όσο πιο μακριά γίνεται.

ΜοχάμαντΤο όνομά μου είναι Μοχάμαντ, είμαι 15 χρονών, από το Αφγανιστάν. Εξαιτίας του πολέμου και της πολιτικής αστάθειας εγκατέλειψα την πατρίδα μου και έφυγα για την Ευρώπη. Δάση, δρόμοι, βουνά κι άλλοι δρόμοι. Αυτό είναι το σκηνικό του ταξιδιού μου. Θέλω να μάθω πολλά από εσάς και εσείς ίσως κάτι μάθετε από εμένα.

Αμπντάλα
Το όνομά μου είναι Αμπντάλα, είμαι 17 χρονών, από τη Συρία. 'Όλα τελείωσαν ξαφνικά όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Μπήκαμε στα πλοία του θανάτου και φτάσαμε σε ένα έρημο νησί. Τώρα βρίσκομαι στην Ελλάδα. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω σχεδόν σαν ζητιάνος στην άκρη του δρόμου. Όμως, πιστεύω ότι, μετά από μεγάλη προσπάθεια και με περισσότερη υπομονή, μπορώ να γίνω σημαντικός άνθρωπος και να προσφέρω στην κοινωνία. Έχω χρέος να φτιάξω τη ζωή μου και να ακολουθήσω τα όνειρά μου. Θα συνεχίσω να παλεύω για αυτά.
Ιμπραχίμ Ονομάζομαι Ιμπραχίμ, είμαι 17 χρονών, από τη Συρία. Ζούσα με τον χρόνο και τον κόσμο. Άκουγα να λένε ότι ο χρόνος είναι ψεύτης. Εγώ είδα ότι ψεύτης και προδότης είναι ο κόσμος. Η ζωή είναι μια μπύρα και ένα τσιγάρο δρόμος για να ξεχάσουμε...
Σαρβάν

Το όνομά μου είναι Σαρβάρ, είμαι 16 χρονών, από το Αφγανιστάν. Μου αρέσει να παρατηρώ τα δέντρα, γιατί μου θυμίζουν τη ζωή μου και την οικογένειά μου. Δέντρα ψηλά και με πολλούς καρπούς μου φέρνουν στον νου εικόνες της καλής ζωής που είχα όταν ήμουν μικρός. Δέντρα ξερά και χωρίς φύλλα μου θυμίζουν δύσκολες στιγμές απώλειας, που έγιναν αιτία να μαραθεί αυτή η οικογένεια. Λόγω του πολέμου αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την πατρίδα μου και να έρθω στην Ευρώπη. Σας ζητάω λοιπόν να μη με βλέπετε μόνο σαν Αφγανό πρόσφυγα, αλλά να με δεχτείτε σαν έναν από εσάς. Σας ζητάω να είστε ευγενικοί και φιλικοί μεταξύ σας. Ο πόλεμος φέρνει μόνο δυστυχία.

Ασράφ

Το όνομά μου είναι Ασράφ, είμαι 15 χρονών από το Αφγανιστάν. Περνώντας το Αιγαίο από την Τουρκία, χάλασε η βάρκα μας. Όλοι απελπίστηκαν. Εγώ όμως δεν έπαψα να ελπίζω. Άνθρωποι της Ελληνικής Αστυνομίας μας βοήθησαν και μας έφεραν στην Ελλάδα. Αυτό έγινε. Τώρα τελείωσε. Και εγώ συνεχίζω να ελπίζω.

Ζολμάν

Το όνομά μου είναι Ζολμάν, είμαι 15 χρονών, από το Αφγανιστάν. Το ταξίδι μου δεν ήταν ένα κανονικό ταξίδι. Πείνασα, δίψασα και κινδύνεψα να πνιγώ στη θάλασσα του Αιγαίου. Ίσως ήταν οι ευχές των γονιών μου, ίσως έγινε ένα θαύμα και τελικά κατάφερα να φτάσω ως εδώ. Πριν τελειώσω, θέλω να σας μιλήσω για ένα μαγικό λουλούδι. Το λουλούδι αυτό αναδύει ένα υπέροχο άρωμα. Δε θέλω να μαραθεί το λουλούδι αυτό. Ποτέ. Θέλω να υπάρχει για πάντα. Για να μπορώ να το μυρίζω.

Αζίζ

Το όνομά μου είναι Αζίζ, είμαι 16 χρονών, από το Αφγανιστάν. Πουθενά δεν είναι τόσο όμορφα όσο στην πατρίδα μου. Ονειρεύομαι, νοσταλγώ πολύ τη χώρα μου. Το Αφγανιστάν είναι τα πάντα για εμένα. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Δεν υπάρχει σπίτι στη ξενιτιά. Τα τρία τελευταία χρόνια που ταξίδευα και ήμουν μακριά από την πατρίδα μου ήταν σαν να μη ζούσα. Δε χαιρόμουν τη ζωή. Εδώ είμαι σχετικά χαρούμενος. Νιώθω ασφαλής, όμως και πάλι δεν έχω εκπληρώσει ακόμα όσα αναζητώ.
<< Πατρίδα, η αγάπη σου είναι η περηφάνεια μου...
Πατρίδα, για σένα να θυσιαστώ...
Μπορώ να δώσω και ψυχή και σώμα για σένα...>>
Ταχάρ
Το όνομά μου είναι Ταχάρ, είμαι 18 χρονών, από το Μαρόκο. Η χειρότερη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν έφυγα από την πατρίδα μου εξαιτίας της φτώχειας. Τώρα αισθάνομαι σαν άστεγος, σαν ζητιάνος. Φαίνεται πως πρέπει να υποφέρουμε στην αρχή. Χρειάζεται να κάνουμε υπομονή. Τίποτε δεν έρχεται εύκολα.
Χάρις
Το όνομά μου είναι Χάρις, είμαι 16 χρονών, από το Πακιστάν. Στο Πακιστάν είχαμε πολλά προβλήματα. Οι γονείς μου αποφάσισαν ότι έπρεπε να έρθω στην Ευρώπη. Πίστευαν πως ήταν ο μόνος τρόπος για να είμαι ασφαλής. Πώς να αποχωριστώ τον πιο αγαπημένο μου τόπο πάνω στη γη; Εκεί όπου συναντούσα τους φίλους μου. Θα τους ξαναβρώ άραγε; Κάτι τέτοιες στιγμές φαντάζομαι πώς θα ήταν αν είχα φτερά και μπορούσα να πετάξω. Πόσο ελεύθερος και χαρούμενος θα ένιωθα τότε!
Χαμίντ
Το όνομά μου είναι Χαμίντ, είμαι 16 χρονών, από το Πακιστάν. Γράφω αυτό το γράμμα-φυλαχτό και το γράφω με ελευθερία, όχι με το ζόρι. Αν ζήσω, θα σε δω. Αν πεθάνω, θα έχεις το φυλαχτό μου...

Πηγή: http://aegeanmonologues.theatroedu.gr/

ΔΑΝΑΗ ΧΡΑΝΙΩΤΗ Α4

ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΡΗΓΚΟΥ Α4

ΜΑΡΙΑ ΦΑΝΑΡΑ Α4

ΗΡΩ ΣΜΑΡΛΑΜΑΚΗ Α4

ΜΑΡΙΑ ΦΡΕΡΗ Α4