ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ…

Όλα τα σπίτια έχουν έναν καθρέφτη...

Το γνωστό αυτό έπιπλο με το γυαλί που αντανακλά ό,τι βρίσκεται μπροστά του και το ποικιλόμορφο υλικό που το προστατεύει περιμετρικά. Δεν είναι το πρώτο έπιπλο που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι ένα σπίτι, αλλά δεν έχεις μπει και σε σπίτι που να μην έχει έστω και έναν...

Δεν τον λες άχρηστο σε καμία περίπτωση, αλλά ούτε και στα απολύτως απαραίτητα τον κατατάσσεις... Κι ίσως αυτό καθιστά αυτή της κατηγορίας τα πράγματα ύπουλα για την ψυχή του ανθρώπου. Γιατί τα απολύτως απαραίτητα ξέρεις γιατί τα έχεις σε προτεραιότητα, γιατί τα χρειάζεσαι άμεσα, όπως και τα άχρηστα ξέρεις γιατί τα απορρίπτεις...

Τα ημίμετρα όμως;

Πρώτα από όλα ενεργοποιείται η όραση... Κοιτάζεσαι στο γυαλί και σε κοιτάει κι αυτό!   Όμως δεν έχει δική του βούληση, δε θα σου δείξει την ταυτότητα του γιατί ούτε και από αυτή έχει...

Ό,τι βάλεις μπροστά του αυτό και θα αντικατοπτρίσει... Και συνήθως μπροστά του βάζεις τον εαυτό σου και τον κοιτάς με τα δυο σου μάτια και σε κοιτάει κι αυτός... Και κάπου εκεί η εμπειρία διαφοροποιείται... Διότι όσο η διαδικασία αυτή μένει στο επίπεδο των αισθήσεων δε διαφέρει και πολύ από άνθρωπο σε άνθρωπο... Οι ερμηνείες, όμως, που μπορεί ο καθένας μας να δώσει απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους...

Κοιτάς το είδωλό σου και χαμογελάς... Δεν το κάνεις γιατί χαίρεσαι που βλέπεις τον εαυτό σου, δεν είχες καιρό να τον δεις και τον πεθύμησες... Αυτόν τον κουβαλάς παντού μαζί σου. Κάπου-κάπου τον βαριέσαι κιόλας... Απλώς βλέπεις την εικόνα σου και θες να την κάνεις όσο πιο όμορφη μπορείς, να ελπίσεις πως έτσι σε βλέπουν οι άλλοι, να έχεις αυτή την εικόνα στο νου όταν μακριά από αυτό το παράξενο γυαλί θα σκέφτεσαι τον εαυτό σου. Μένεις, λοιπόν, λίγα λεπτά έτσι και δοκιμάζεις τα πιο γλυκά, τα πιο φωτεινά σου χαμόγελα και γελάς με τον εαυτό σου μόνος σου, σαν ένα αυστηρώς προσωπικό αστείο που ποτέ κανείς δε θα καταλάβει...

Και περνούν τα λεπτά και επιστρέφουν τα χείλη εκεί που ήταν και πριν. Και ξάφνου έρχονται άλλες σκέψεις να σε επισκεφθούν... Μόνο που αυτές δε φέρνουν δώρα μαζί τους... Ο λαιμός σου έχει γραμμές πλέον. Είναι ανεπαίσθητες όμως εσύ έχεις μελετήσει τόσο τη βιτρίνα σου που βλέπεις και την παραμικρή λεπτομέρεια που έχει αλλάξει. Κι αυτή η μικρή ρυτίδα; Υπήρχε και χθες; Κι εκείνο το σημάδι; Εντάξει, για τη ρυτίδα δεν ξέρω, αλλά το σημάδι εκεί ήταν εδώ και πολύ καιρό. Αυτή η αναθεματισμένη εφηβεία το άφησε το στίγμα της είχε δεν είχε! Δε φτάνει που κάθε μήνα χάλαγες το χαρτζιλίκι σου σε μια διαφορετική μάρκα πούδρας μπας κι έβρισκες καμία να καλύπτει τα ηλίθια σπυράκια που είχαν κάνει κατάληψη στο πρόσωπό σου, τώρα έχεις και τα σημάδια να σ' το θυμίζουν κι ας είναι η εφηβεία (μακρινό) παρελθόν.

 Και καθώς η ώρα περνά και τίποτα δε διακόπτει το αδιάκοπο καθρέφτισμα, βλέπεις κι άλλα μέσα στο αναθεματισμένο γυαλί. Βλέπεις τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια οι οποίοι μετά από εκείνο το συμβάν σα να έγιναν λίγο εντονότεροι... Ξέρεις πόσο λίγο, τόσο όσο είναι αρκετό για να το βλέπεις μόνο εσύ.

Βλέπεις κι άλλα... Πολλά... Καθώς κοιτιέσαι όλο και περισσότερο βλέπεις τους γονείς σου που είναι τα αρχέτυπα της εικόνας που αντικρίζεις και μέσα από αυτούς πας πίσω όλο και πιο πίσω σε όσους πέρασαν πριν από σένα... Ναι, σε αυτούς από τους οποίους έχεις πάρει λίγο από αυτό που κουβαλάς μέσα σου. Κι ενώ από τη μια χαίρεσαι που τους κουβαλάς, από την άλλη σκέφτεσαι πως δεν υπάρχουν και αντικρίζεις δειλά τη μοίρα σου κι εσύ βλέποντας πως δε διαφέρεις, όπως πολύ θα ήθελες, από τους άλλους γύρω σου... Κι αυτό που σε θλίβει πιο πολύ είναι πως όλα αυτά τα βλέπεις στη δική σου βιτρίνα... Κι ίσως φοβάσαι κιόλας λίγο πως όποιος κοιτάει τα μάτια σου τα βλέπει όλα αυτά γραμμένα με μαύρο στυλό στις γραμμές ενός γαλάζιου τετραδίου... Ενός σαν κι εκείνα που είχαμε όταν ήμασταν μικροί...

Δεν είμαστε, όμως, τετράδια, ούτε και βιβλία ανοιχτά. Αν κάπως μπορούσαμε να παρομοιαστούμε, παρότι πολύπλοκα και δύσκολα από όλες τις πλευρές όντα, θα έλεγα ότι είμαστε ένα πελώριο μπλοκ ιχνογραφίας... Ιχνογραφίας γιατί όλοι μα όλοι μας έχουμε ένα και μοναδικό φύλλο πάνω στο οποίο μπορούμε να ζωγραφίσουμε. Με μια ποικιλία χρωμάτων σχηματίζουμε τη ζωή μας από την αρχή ως το τέλος. Κι είναι στο χέρι μας το πόσα και ποια χρώματα θα χρησιμοποιήσουμε.

Ταυτόχρονα δεν είναι ο καθένας από εμάς ένας ξεχωριστός καμβάς, αλλά ανήκουμε σε ένα απέραντο μπλοκ. Διότι μεταξύ μας υπάρχει πάντα μια ίσως αόρατη σύνδεση. Και τελικά τελειώνοντας τη ζωγραφιά σου καταλαβαίνεις ότι ευτυχισμένος είναι αυτός που εκμεταλλεύτηκε όλη την άσπρη κόλλα και τη γέμισε με χρώματα-τα χρώματα που ήθελε αυτός να της δώσει χωρίς να αφήσει ούτε ένα λευκό σημείο.

Ξανακοίτα τώρα τον καθρέφτη! Η πάροδος του χρόνου αφήνει τα σημάδια της κι αυτά είναι ανεξίτηλα. Όμως αυτό δε σημαίνει απαραίτητα κάτι κακό. Φωνάζει την εμπειρία. Σημαίνει απλώς ότι με κάποιο τρόπο γεμίζεις το χαρτί σου κι αυτό αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπό σου... Μην αναλωθείς στο να μεμψιμοιρείς για τα ίχνη που σου αφήνει ο χρόνος ή στο πώς θα κάνεις αυτά τα ίχνη λιγότερα αισθητά στους γύρω σου. Θα είναι σα να σβήνεις την προσωπική σου ιστορία, σα να θολώνεις με τα χνώτα σου τον καθρέφτη και να σχεδιάζεις από την αρχή ένα είδωλο ξένο...

Όλια Λέγγα