Μέσα στη σιωπή της νύχτας με το
καράβι να μου στερεί κάθε ελπίδα ύπνου συλλογιέμαι... Μπορεί το βραδινό μου
ταξίδι να μην αφήνει πολλά περιθώρια ξεκούρασης, με εφοδιάζει παρ'όλα αυτά με
πλήθος σκέψεων. Κάθε ταξίδι σηματοδοτεί μια νέα εμπειρία, είναι μια πρόσκαιρη
αλλαγή που βιώνουν σώμα και πνεύμα ταυτόχρονα μα συνάμα με έναν εντελώς
διαφορετικό τρόπο. Το σώμα μας νιώθει την αλλαγή στον χώρο και τον τρόπο που
κινείται, ενώ το μυαλό αλλάζει ολοσχερώς παραστάσεις.
Κι όπως κάθε ταξίδι αφήνει ανεξίτηλο το
αποτύπωμα του στο βιβλίο της μνήμης κι όχι μόνο, αναρωτιέμαι: τι άλλο μας
σημαδεύει με έναν τρόπο παρόμοιο; Ποιος άλλος ή μάλλον ποιοι άλλοι μας
δημιουργούν αυτό το αμφίσημο συναίσθημα που αφήνει κάθε νέα εμπειρία που μας
στιγματίζει; Σίγουρα είναι οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας, οι άνθρωποι που
έχουμε διαλέξει να μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας μαζί τους. Είναι η
οικογένεια, οι φίλοι, οι σύντροφοι και εν τέλει όλοι όσοι μπήκαν στη ζωή μας με
τον έναν ή με τον άλλο τρόπο και κατάφεραν να μείνουν, να γίνουν μέλη της
αναντικατάστατα (ΝΑΙ υπάρχουν άνθρωποι που είναι αναντικατάστατοι για τον
καθένα μας ξεχωριστά). Είναι αυτοί που θα κάνουν τη ρουτίνα μας ευχάριστη και
που κι εμείς θα έχουμε τον ίδιο ρόλο στη ζωή τους. Κι είναι πολύ σημαντικοί!
Δεν είναι όμως μόνο αυτοί... Υπάρχουν και
κάποιοι άλλοι... Κάποιοι ''αφανείς ήρωες''... Είναι κάποια άτομα που όταν
σκεφτόμαστε τον εαυτό μας και τα άτομα που τον περιστοιχίζουν άμεσα μάλλον θα
μείνουν εκτός λίστας. Κι όμως αποτελούν έναν βασικό πυλώνα της ζωής μας καθώς
καθένας με το δικό του μοναδικό τρόπο έχει βάλει το λιθαράκι του σε ό,τι
είμαστε και ό,τι έχουμε καταφέρει ως σήμερα. Δεν είναι η αχαριστία ο λόγος για
τον οποίο σε έναν πρόχειρο απολογισμό δεν τους προσμετράμε. Απλώς όταν η φύση
της σχέσης είναι τέτοια, ώστε κάποιος δε δύναται να κάνει αισθητή την παρουσία
του στη ζωή μας σε τακτά και καθορισμένα χρονικά διαστήματα είναι λογικό να
λησμονιέται κάτι τέτοιες ώρες.
Έρχονται, ωστόσο, κάποιες άλλες
στιγμές που ένας συνειρμός από κάτι απλό και ασήμαντο ή μια τυχαία συνάντηση
στο δρόμο έρχεται να ταράξει τα νερά και να τους φέρει ξανά στο προσκήνιο. Και
τότε απλώνεται ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό μας. Στην αρχή αυτό πηγάζει από
την ανάμνηση όσων έχουμε ζήσει μαζί τους που έρχεται και πάλι στο φως. Έπειτα,
βέβαια, είναι και κάτι άλλο. Είναι αυτό το σημαδάκι που έχουν αφήσει εκείνοι
μέσα μας και μπορεί να το θεωρούσαμε αμελητέο ίσως και ανύπαρκτο, αυτό όμως
είναι εδώ...και είναι βαθύ.
Είναι οι Δάσκαλοί μας... Δάσκαλοι όχι με τη στενή
έννοια του όρου που παραπέμπει- αποκλειστικά τουλάχιστον- σε σχολεία,
φροντιστήρια, πανεπιστήμια και άλλα συναφή. Δάσκαλοι που με τον έναν ή με τον
άλλο τρόπο βρέθηκαν χωρίς ίσως να το θελήσουμε ή να το επιδιώξουμε στις ζωές
μας και τις έκαναν λίγο καλύτερες, λίγο πιο όμορφες, πολύ πιο ουσιαστικές.
Είναι οι άνθρωποι που χρονικά τους ζεις λίγο, αλλά αυτό το λίγο τους σου αφήνει
παρακαταθήκη για μια ολόκληρη ζωή. Άνθρωποι που σου μαθαίνουν πράγματα για τον
κόσμο που ως τότε δεν είχες ιδέα ότι υπάρχουν και σε βοηθούν να βρεις πτυχές
του εαυτού σου που, αν δεν τους συναντούσες μπορεί και να μην ανακάλυπτες ποτέ.
Εξ' ου και δανείζομαι την ορολογία Δάσκαλοι. Διότι δάσκαλος δεν είναι μόνο
αυτός που σε μαθαίνει να διαβάζεις, να γράφεις, να κάνεις υπολογισμούς... Είναι
κι αυτός που σε πάει ένα βήμα παρακάτω, αυτός που νοιάζεται για το καλό σου κι
ας μη σε ξέρει ακόμα κι ας μην είσαι ούτε συγγενής, ούτε φίλος... Είναι ο
ανιδιοτελής αυτός τύπος που έχει την όρεξη να σου προσφέρει ό,τι μπορεί και
παράλληλα να πάρει από εσένα πράγματα, ώστε κι αυτός να γίνει καλύτερος μέσα
του κι έπειτα να προσφέρει κι άλλα σε όποιον άνθρωπο βρεθεί στο διάβα του και
θέλει να πάρει από αυτόν. Είναι ο γλυκός παππούς, η αγαπημένη θεία, ο νονός κάποιες
φορές ακόμα και μάνα και πατέρας που δε θα έρθει με δώρα τα Χριστούγεννα,
λαμπάδα και αβγό το Πάσχα, ούτε θα σε πάει διακοπές το καλοκαίρι. Η αγκαλιά
του, ωστόσο, θα είναι ανοιχτή για σένα. Θα είναι εκεί για να αφουγκραστεί τον
προβληματισμό σου, να μοιραστεί την αποτυχία σου και να χαρεί με την επιτυχία
σου. Γιατί έχει το ''σύνδρομο του γονιού'' και πάντα θέλει να σε βλέπει να
προοδεύεις και να είσαι χαρούμενος κι ας μην υπάρχει κάποια τυπική
θεσμοθετημένη δέσμευση ανάμεσά σας. Δεν καταλαβαίνει αυτός από τέτοια! Και
τελικά υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι για να μας αποδεικνύουν ότι δε χρειάζεται
πολύς χρόνος ή τρομερά κατορθώματα για να αγαπήσεις κάποιον. Γιατί υπάρχουν κι
αυτοί που, αν και δεν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας, μας κάνουν να νιώθουμε
μια ακατανίκητη αγάπη καθώς τους φέρνουμε στο νου μας μόνο και μόνο γιατί
κάποτε ήρθαν και με τον τρόπο τους μας έκαναν καλύτερους...
Μόνο και μόνο γιατί καθώς κάθομαι
στο κατάστρωμα βλέποντας το μπλε της θάλασσας και τη νύχτα σιγά σιγά να
υποχωρεί, το μυαλό μου ταξιδεύει σε εκείνους...
ΟΛΙΑ ΛΕΓΓΑ
Φοιτήτρια ΦΠΨ Ιωαννίνων
