Διάττοντες αστέρες : Οι ανθρώποι τη ζωής μας

Ξέρετε,μέχρι πριν λίγο καιρό ,έτρεφα πολύ ειδεχθή αισθήματα για τους διάττοντες αστέρες.Ναι,για τα λεγόμενα πεφταστέρια,αυτά που σύμφωνα με τους επιστήμονες δεν είναι αστέρια που «πέφτουν». Πρόκειται για μικρά κομμάτια (μέχρι και σε μορφή σκόνης) τα οποία είναι απομεινάρια του κομήτη Σουίφτ-Τάτλ (109P/Swift-Tuttle) και όταν εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης με τεράστιες ταχύτητες καίγονται εξαιτίας της τριβής με την ατμόσφαιρα μέσα σε δευτερόλεπτα.

Τόσες λεπτομέρειες και τόσες έρευνες για αυτά,σχεδόν όμως ανώφελες για όλους όσους πίστεύουν πως είναι ικανά να αιχμαλωτίσουν μια ευχή ,να ταξιδέψει δηλαδή από το βλέμμα τους ,να γίνει σκέψη των αστέρων και να πραγματοποιηθεί. Πόσο σε λοιδορούν τελικά;

Από μικρή ηλικία το παραμύθι πλάθεται μέσα στα δυό μας ανήμπορα χέρια που στέκουν αδρανή να αδράξουν κάθε ευκαιρία για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους ή κάθε τους επιθυμία .Κάθε βράδυ προσμένουμε αυτή τη διαδεδομένα εύκολη επιλογή να κατακτήσεις αυτό που βαθιά επιθυμείς .Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σηκώσεις το κεφάλι σου στα αστέρια και να διαδόσεις με το βλέμμα σου την ευχή σου αυτή, αν κάποτε πετύχεις  ένα αποδημητικό αστέρι να σχίζει την ηρεμία του ουρανού σου με ένα μόνο χάδι του.Και βυθιζόμαστε σε αυτήν την ιστοριούλα για να καθησυχάστούμε πως κάποια στιγμή θα δούμε το όνειρό μας να χτίζεται σε δευτερόλεπτα μπροστά μας...Στο μόνο που μας βοηθούν αυτά τα απειροελάχιστα δευτερόλεπτα στα οποία συνειδητοποιείς πως ένα τέτοιου είδους αστέρι περνάει απο τα δυό σου μάτια και σε χαιρετάει πονηρά είναι στο να καταλάβεις ποια μεγάλη σου επιθυμία υπερέχει των άλλων.Η πρώτη που θα σχηματιστεί σαν εικόνα στο μυαλό σου, σχεδόν αυτόματα, καθώς αντικρύσεις έναν αστέρα, θα είναι εκείνη που θα μπεί πρώτη στη μεγάλη αυτή λίστα προς υλοποίηση, που μόνο ΕΣΥ θα μπορείς να πραγματοποιήσεις .Τα υπόλοιπα είναι απλώς δικαιολογίες για να μένουμε θεατές της ζωής και να αποδίδουμε τις αποτυχίες μας κάπου αλλού .

Όπως έλεγα, πρωτύτερα, πίστευα πως το φως τους το ημερόβια άλκιμο μπορεί να φέρει πυκνότερο σκοτάδι όταν εκείνα διαβατάρηκα ξενιτευτούν απ’ τον δικό μας ουρανό σε κάποιον άλλο.Είναι μεγάλη η αντίθεση, θα λέγαμε, διότι όταν σεργιανίζουν στον ουρανό μας το φως τους ξεχωρίζει, ίσως εξαιτίας της μικρόβιας αντοχής τους  που στα θολά από την ιδέα της απώλειας μάτια μας τα βλέπουμε  πιο μεγάλα ,πιο όμορφα ,πιο φωτεινά, πιο ιδιάζοντα μόνο επειδή δεν θα τα ξαναδούμε να διασχίζουν τον ουρανό μας. Έτσι τα σώζουμε στις ψυχές μας , μόνο και μόνο επειδή δεν θα τα ξανασυνατήσουμε σε κάποιο στενό στις γωνίες που στρίβουμε κάθε νύχτα . Το φως τους , λοιπόν, μέσα από την δική μας υποκειμενική ματιά ξεπερνά κάθε άλλον αστερισμό, που κεντάει με το φως του τον ουράνιο θόλο , ή και όλους μαζί που προσπαθούν να βοηθήσουν όσο μπορούν τη σελήνη,  που από τον ουράνιο θρόνο της θλιμμένα σταλάζει δίπλα τους το αργυρό της ηώς. Λόγω της μικρής ζωής τους, το ουράνιο κενό που αφήνουν όταν σβήνουν ή προσγειώνονται κάπου στον αιθέρα ψαύει το αβύσσειο σκότος . Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε όλοι εμείς που τα παρακολουθούμε να χάνονται εμπρός μας. Η αίσθηση μετά την απώλειά τους είναι τόση που πληγώνει και μεθά τα μάτια για να μην είναι σε θέση να κοιτάξουν τα υπόλοιπα αρίφνητα αστέρια που είναι εκεί για να γλυκάνουν  τις αβύσσιες σκέψεις μας. Καλύτερα λες, να μην γνώριζες ποτέ πως είναι να λούζουν τις σκοτεινές πτυχές σου με τον ηλιοφίλητο εγωισμό τους. Ασε! Καλύτερα! Σε αδειάζουν οι διάττοντες αστέρες από κάθε στίγμα φωτός . Συνηθίζεις το φως τους να ζει πάνω από όλους τους αστερισμούς για όσο κρατάει μιαν ανάσα ή ένα βλεφάρισμα και ύστερα αφήνουν στα χείλη μια γλυκόπικρη ανάμνηση που την κουβαλάς αέναα μαζί σου με όλο το βάρος της απώλειας, ώσπου σιγά-σιγά σπάει από εκείνη την μικρή βελονίτσα της απουσίας . Μια όλόκληρη ανάμνηση , έτοιμη να καταρρεύσει ...

Το ίδιο συμβαίνει και με τους αστέρες , τους νεκρούς ήλιους μας μόνο που η απώλεια αυτών αφήνει πιο έντονο ζόφος . Συμβαίνει μερικές φορές να κοιτάξουμε τον ουρανό κι αντικρύζοντας τον ήλιο να του δώσουμε ένα όνομα. Ένα όνομα που σημαίνει τόσα για εμάς, ένα όνομα συνδεδεμένο με ένα πρόσωπο , συνδεδεμένο με τις πιο ζεστές στιγμές μας , τότε που η ψυχή μας ένιωσε να έχει κάπου να ακουμπήσει για να ξεκουραστεί από όλα εκείνα τα καθημερινά που την θλίβουν και την φθείρουν. Κοιτάς τον ήλιο μέσα στα μάτια κι όχι απ’τις σκιές του και δεν τυφλώνεσαι γιατί μέσα σου κατοικεί εκείνος ο άνθρωπος που έδωσε το όνομά του σε αυτό το ζωτικό ουράνιο σώμα , έτσι γίνεται συνήθεια το φως του και δεν αρκεί να σε τυφλώσει. Κάθε πρωί τον κοιτάζεις μέσα από τις μενεξεδένιες απομιμήσεις του δικού σου Ήλιου και ανθίζεις την ψυχή σου με σπορούς ευωδίας ζωής και συνεχίζεις... Δεν  ξεχωρίζεις στο δρόμο σου τα αγκάθια , δεν υπάρχουν πια για ‘σενα . Και κάποια στιγμή η αμφιλύκη φθάνει , εκείνο το μούχρωμα της δύσης που σε αφήνει εννεό να χάνεις μέσα από τα δυο σου χέρια τη ζωή σου ... Γιατί ήλιος σημαίνει ζωή και χωρίς εκείνον τίποτα δεν μπορεί να γεννηθεί...

Κι αν ο Ήλιος σου σβήσει , τι απομένει; Κάπως έτσι γκρεμίζεται η μομφή μου για τους διάττοντες αστέρες.Κάπου ανάμεσα στο σκοτεινό μονοπάτι μιας ασέληνης νύχτας , όπου τα τρεμάμενα βήματά σου αβέβαια σε οδηγούν στο κενό, καπου εκεί που η τόση λασπουριά σε βυθίζει μέσα της και δεν μπορείς να της ξεφύγεις, κάποιος διάττων αστέρας σχίζει τον ουρανό σου... Μέσα λοιπόν, στην τόση αγωνία σου για ζωή, που απεγνωσμένα αναζητάς  να κρατηθείς από κάποιο φαναράκι που ίσως συναντήσεις με την αδύναμη φωτίτσα που δεν μπορεί να σου δείξει το δρόμο της επιστροφής , ξάφνου ένα πεφταστέρι φωτίζει ολάκερο τον ουρανό σου και φθάνει για να βρεις τον τρόπο να ξανασηκωθείς , να τινάξεις από πάνω σου την λάσπη της απώλειας του ήλιου σου , τις μελανιές του αγώνα σου να ζήσεις , το χώμα από τα δυο σου πόδια που σε γονάτισαν και να χαιρετήσεις χαμογελαστός τη ζωή που σου γνέφει από την γωνία του δρόμου να συνεχίσεις...

Καλογεράκου Παναγιώτα Β2