Κάτι σαν επίλογος…

Είναι δύσκολο όταν σου ανατίθεται να γράψεις «κάτι σαν επίλογο» για ένα άτομο που δεν πρόλαβες να γνωρίσεις πολύ, άρα και να μάθεις όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του, αλλά που κατάφερε να σημάνει τόσα πολλά για σένα.

Όταν πέρυσι τέτοια εποχή ξεκινήσαμε να διαβάζουμε για τις Πανελλήνιες εξετάσεις, μέσα στο άγχος και τα νεύρα μας, στην κούραση και την εσωστρέφειά μας ψάχναμε κάποιον να μας πει πως όλα θα πάνε καλά στο τέλος και πως, βέβαια, αυτό δε θα γίνει μ’ έναν τρόπο μαγικό, μοιραίο αλλά πως ό,τι κατακτήσουμε θα το κατακτήσουμε κατόπιν δικής μας δουλειάς.




Και ναι, στο σχολείο μας υπήρχε αυτό το άτομο, η κυρία Γερμανού, η καθηγήτρια της Έκθεσης, της Λογοτεχνίας, των Αρχαίων, η καθηγήτρια πολυμηχάνημα. Πάντα αυστηρή αλλά και επιεικής, πάντα απόλυτη αλλά και διαλλακτική, πάντα σοβαρή αλλά και με διάθεση για χιούμορ. Πάντα δίπλα μας…
Μπορεί να εκνευριζόταν όταν δε διαβάζαμε, να φώναζε όταν κάναμε λάθη αλλά ποτέ για να μας προσβάλει, να μας μειώσει, να κάμψει την αυτοπεποίθηση μας. Πάντα για να γίνουμε δυνατοί, ανταγωνιστικοί, ετοιμοπόλεμοι.
Και το κατάφερε γιατί καταφέραμε κι εμείς. Γιατί στην πλειονότητά μας πετύχαμε τους στόχους μας.

Ευχαριστούμε πολύ κυρία Άννα! Ξέρω ότι θα σας λείψει το σχολείο αλλά και μακριά απ’ αυτό μπορείτε να περνάτε καλά.
Σας αγαπάμε.

Καρατασά Έλενα