Το σκέφτηκα αρκετές φορές για το αν είχα την ψυχική δύναμη να παρευρεθώ. Τελικά αποφάσισα να πάω. Είχα από το πρωί μια ιδιαίτερη θετική ενέργεια και μια ιδιαίτερα θετική διάθεση και πολύ όρεξη.
Όταν φτάσαμε στα νοσοκομεία, σταθήκαμε απ’έξω και η μικρή μας χορωδία έκανε τις τελευταίες της πρόβες. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Πήραμε μια βαθιά αναπνοή -μάλλον βαθύτερη εκείνοι για τους οποίους ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία- και περάσαμε στον πρώτο διάδρομο.Έπρεπε να αισθανόμαστε και να παρουσιαζόμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι και χαλαροί.
Βρήκα το θάρρος και περπάτησα πρώτη. Ήταν ένα κοριτσάκι που μας είδε. “Γεια σας”, μας φώναξε γνεύοντας. “Θα μας πείτε τα κάλαντα;”,ρώτησε γεμάτη χαρά. Της απάντα με ένα πλατύ χαμόγελο ναι. Ρωτήσαμε αν υπήρχε κάποιο πρόβλημα να τραγουδήσουμε και αφού πήραμε την έγκριση, κάναμε έναν κύκλο και με τον Γιάννη, τον κιθαρίστα μας στην μέση..ξεκινήσαμε..
‘’Καλήν εσπέραν άρχοντες..” όπως τα λένε στην Αττική, στην Πελοπόννησο, στην Μακεδονία..Η μελωδία απλώθηκε σε όλο το διάδρομο. Όταν τελειώσαμε μοιράσαμε στα παιδάκια καλούδια που είχαμε από την προηγούμενη μέρα ετοιμάσει. Χαρήκανε πάρα πολύ τα παιδάκια..Συνεχίσαμε..
“Χριστούγεννα Πρωτούγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου..” θυμάμαι να τραγουδήσαμε στην συνέχεια.. Ήμασταν στον δεύτερο όροφο αλλά τα παιδάκια κοιμόντουσαν και έτσι αφήσαμε τα δωράκια στους γονείς τους.
“Τρίγωνα Κάλαντα μες την γειτονιά, ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά, χευ..!”, ξεκινήσαμε να τραγουδάμε στον 3ο όροφο. Μας καθοδήγησε ο Αριστείδης. Ένα μικρό αγόρι το οποίο απ’ότι καταλάβαμε ξετρελάθηκε με τα δωράκια. Ήταν κ ο Νικόλας εκεί. Ένα παιδάκι προσχολικής ηλικίας με κάτι πολύ χαρακτηριστικά μάτια. Ήταν δική του παράκληση να ξεκινήσουμε με τα τρίγωνα κάλαντα και μάλιστα ο ίδιος μας συνόδευσε με το τριγωνάκι που του έδωσα.. Μετά ξεπρόβαλε και ο Σάββας μέσα από μια πόρτα. Έφαγε πολλά σοκολατάκια, τραγούδησε μαζί μας και χαρήκαμε πολύ. Ήταν και πολλά άλλα μικρά παιδάκια έξω μαζί μας. Καταφέραμε και δημιουργήσαμε ένα πολύ ευχάριστο κλίμα. Φεύγοντας, ένιωσα ένα χτύπο στον ώμο μου, Ήταν ο Σάββας. Ήθελε να μου δώσει ένα μπαλόνι και να μου πει ευχαριστώ. Ήταν το πιο γλυκό δώρο που μου είχαν κάνει ποτέ. Ένιωσα τόσο χαρούμενη..
Μετά ανεβήκαμε και στους υπόλοιπους ορόφους, Δεν είδαμε πολλά παιδάκια. Θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά ένα πλήθος από γονείς και νοσοκόμους να μα συνοδεύουν στο τραγούδι. Είχαν βουρκώσει όλοι και μετά βίας προσπαθούσαμε να συγκρατηθούμε και εμείς, Ένας μας είπε χαρακτηριστικά την φράση: “Κανένας που διάβασε δεν έχασε”. Μου χαράχτηκε στο μυαλό..
Είχε περάσει η ώρα και αποφασίσαμε να πάμε στο “Ελπίδα”. Υποσχεθήκαμε σαν ομάδα, να δείξουμε τις καλύτερες διαθέσεις, τα πιο χαρούμενα βλέμματα..
Μπήκαμε μέσα στην αίθουσα με τα παιχνίδια των παιδιών. Αφήσαμε τα πράγματά μας. Ήμασταν όλοι λίγο πολύ φορτισμένοι και αγχωμένοι.. Αλλά όλα πήγαν υπέροχα.
Πρώτη ήρθε η Παναγιώτα. Ένα δεκατετράχρονο κορίτσι στο οποίο κάναμε προσωπική συναυλία με όλα τα κάλαντα. Της δώσαμε πολλά δώρα..Μπισκότα και σοκολατάκια και, και, και.. Θέλω να πιστεύω πως χάρηκε.
Μετά ήρθε ένα αγοράκι μαυρομάλλικο, ο Τριαντάφυλλος. Αφού τραγουδήσαμε τα κάλαντα και του δώσαμε πολλά πολλά μπισκοτάκια, τα αγόρια του είπανε να παίξει μαζί τους ποδοσφαιράκι. Ομολογώ πως ο Τριαντάφυλλος μας έβγαλε ασπροπρόσωπους, Τα αγόρια άρχισαν να έχουν αμφιβολίες για το αν τελικά ξέρουν ποδοσφαιράκι..
Κάποια στιγμή εμφανίστηκε και άλλη μια κοπελίτσα η Φένια, η οποία ξετρελάθηκε με τα δώρα της. Όμως δεν έκατσε μέχρι το τέλος. Ήταν πανέμορφη. Όλα της τα ρούχα ήταν ροζ.
Ξαφνικά, κάποιος είπε να τραγουδήσουμε κάτι πέρα απ’τα Χριστούγεννα..Πρώτη φυσικά εγώ (εδώ γελάμε) πήγα στις παρτιτούρες του Γιάννη και επέλεξα το “Let her go”.. Και εκεί που είχαμε όλοι παγώσει από αμηχανία..”Only know that you love her when you let her go” και μικρά χορευτικά από 2-3 κορίτσια ζέσταναν την ατμόσφαιρα. Ήταν τόσο υπέροχο συναίσθημα..
Μετά πήγαμε σε ένα άλλο τμήμα της μονάδας. Εκεί όμως δεν μας άφησαν να δούμε τα παιδάκια γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο καθώς είχαν πυρετό.Παρ’όλα αυτά, τραγουδήσαμε όλα τα κάλαντα και στο τέλος κάποιοι γονείς και αν δεν απατώμαι και ένα αγοράκι βγήκαν έξω. Αφήσαμε στην υπεύθυνη της μονάδας κάποια δωράκια για όλα τα παιδάκια, να τα μοιράσει εκείνη αφού δεν είχαμε εμείς την δυνατότητα. Φεύγοντας, πήγα να βάλω το μπουφάν μου και δυστυχώς το μπαλόνι του Σάββα έσκασε. Στεναχωρήθηκα λίγο αλλά θα το θυμάμαι για πάντα.
Ήταν μια μοναδική και ταυτόχρονα ευτυχέστατη και συγκινητική εμπειρία ζωής. Κατάλαβα πως στην ζωή μας πρέπει να έχουμε υπομονή και να είμαστε χαρούμενοι με όλα τα αγαθά που έχουμε. Να δίνουμε αξία σε όλα αυτά που έχουμε πρόσβαση και να μην αμφισβητούμε τίποτα που το έχουμε λιγότερο. Όλες οι δυσκολίες υπάρχουν για να έρθει στην επιφάνεια η αξία που έχουν οι ευκολίες. Πρέπει να παλεύουμε &να μην χάνουμε τις ελπίδες μας όταν δεν καταφέρνουμε κάτι.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους. Εύχομαι το νέο έτος να δώσει σε όλους την δυνατότητα να καταλάβουν μέσα από τις πράξεις τους, πόσο σημαντικό είναι να παλεύεις!
Μαρία Φαίδρα Πλατάκου Α4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου