You look disgusting!
και σας ευχόμαστε "ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ" )
– ” Χθες το βράδυ, λίγο πριν τις 11, ο πατέρας μου βαριά άρρωστος πολλά χρόνια τώρα – άφησε την τελευταία του πνοή, με ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη κι ένα σημείωμα στο κομοδίνο, με τα εξής λόγια: “Παιδί μου, θα σε αγαπώ για πάντα, ο πατέρας σου!”
Την επομένη στο σχολείο, ήμουν το “ορφανό” της Πρώτης Γυμνασίου! ”
– ” Εδώ και τρία χρόνια, έχω διαγνωσθεί με μία “σπάνια ασθένεια” – έτσι τη χαρακτήρισε ο γιατρός… Τρώω ελάχιστα, αλλά καθημερινά βλέπω το βάρος μου να αυξάνεται με τρόπο που δεν μπορώ να ελέγξω!
Για όσους με βλέπουν πρώτη φορά είμαι η “χοντρή” της παρέας μου! ”
– ” … Είμαι η “αδελφή” της γειτονιάς!”
– ” … Είμαι ο “νάνος” στη δουλειά!”
Είμαι αποτυχημένος…
Η λογική μου λέει ότι η πληγή κι ο πόνος είναι εγγενή χαρακτηριστικά της – ανθρώπινης – φύσης. Υπάρχουν – τουλάχιστον στη δική μου σκέψη – δύο πιθανοί δρόμοι που ανοίγονται μπροστά σου, μπροστά μας. Καλούμαστε να διαλέξουμε μεταξύ της “διάλυσης” και της ευκαιρίας για προσωπικό θρίαμβο! Είτε επιτρέπουμε στην πληγή να γίνει χρόνια πάθηση, είτε τη βλέπουμε να υπάρχει πάνω μας, τη διακρίνουμε ξεκάθαρα, αλλά την αντιμετωπίζουμε σαν παράσημο. Δεν είναι στίγμα! Είναι κομμάτι της ζωής μας κι αν εμείς το θελήσουμε, αν εμείς το αποφασίσουμε, μπορεί να αποτελέσει κι εκείνο το κομμάτι ακριβώς που θα μας κάνει τελειότερους! Τέλειος… Τέλειος: Τέλειος άνθρωπος δε θα υπάρξει ποτέ (μάλλον) και ίσως αυτή ακριβώς να είναι και η μαγεία του ανθρώπινου είδους. Τέλειος δεν είναι αυτός που δεν έχει ελαττώματα, αλλά αυτός που αφουγκράζεται, ερευνά και κατανοεί το σκοπό, το βαθύ στόχο που η ζωή θέτει για καθέναν από εμάς!
Τέλειος δεν είναι αυτός που έχει δύο γονείς, αυτός που είναι ψηλός και αδύνατος, αυτός που έλκεται συνολικά από άτομα του αντίθετου φύλου (και μόνον), αυτός που το δέρμα του έχει λευκό χρώμα, αυτός που… Τα περισσότερα από τα παραπάνω είναι απλώς θέμα τύχης! Έτσι λοιπόν, συχνά, για ποιο λόγο αισθανόμαστε, ίσως, ανώτεροι από κάποιους άλλους; Επειδή απλώς έτυχε; Έτυχε, δε συνέβη! Είμαι λευκός, αλλά σε αυτό δεν είχα κανένα, ούτε καν το ελάχιστο, μερίδιο συμμετοχής. Μπορεί κι εσύ να είσαι… Ήταν δική σου επιλογή, δική σου απόφαση;
Όχι, φυσικά!
Κάποιος, κάπου, κάποτε, είχε πει ότι “ρατσιστής” είναι όποιος μισεί (άμεσα ή έμμεσα) οποιονδήποτε ή οτιδήποτε δεν είναι κατά τύχη! Προσωπικά, πλέον, δε με ενδιαφέρει να είμαι αποδεκτός σε όλα από όλους. Το σεβασμό προς το πρόσωπό μας δικαιούμαστε όλοι (νομικά κι όχι μόνον) να τον διεκδικούμε, την αποδοχή, όμως, όχι… Άλλωστε, μας ενδιαφέρει ένας κόσμος που θα είμαστε από όλους αποδεκτοί; Αξίζει να μας αποδεχθούν όλοι; Αξίζει να αποδεχθούμε εμείς τον εαυτό μας! Να συμφιλιωθούμε μαζί του, να τον “νταντέψουμε” και να τον επιβραβεύσουμε. Καθημερινά, βαλλόμαστε από παντού με τρόπο ασυγκράτητο και, δυστυχώς, ξεχνάμε να ΜΑΣ πούμε: “Μπράβο, έκανα σπουδαία δουλειά!”, “Τα κατάφερα περίφημα!”, “Πέτυχα! Μου αξίζουν συγχαρητήρια…”
Τα συγχαρητήρια που συχνά μας αξίζουν, αλλά ακόμη συχνότερα ξεχνάμε να ΜΑΣ τα αποδώσουμε δεν πρέπει να θεωρούνται αυτονόητα ή ασήμαντα. Στο τέλος της ημέρας, ο μοναδικός διάλογος που σε σκιές ζωντανεύει στον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι μας είναι: μεταξύ ημών και ημών! Με τον εαυτό μας και μόνον… Εάν λοιπόν δεν αποδώσω εγώ στον εαυτό μου την αξία που όντως του αρμόζει, τότε ποιος θα το κάνει; Ποιος περιμένω να το κάνει; Κανείς! Γιατί κάθε ώρα, κάθε στιγμή ο καθένας από εμάς έρχεται σε αναμέτρηση με τους δικούς του δαίμονες και δύσκολα θα τους παραμερίσει, για να ασχοληθεί με τους δαίμονες οποιουδήποτε άλλου.
– ” Ναι, ο πατέρας μου πέθανε… Έχω, όμως, μία μητέρα που με υπεραγαπά και θα έκανε τα πάντα, για να με δει χαρούμενο! Εσύ; “να με δει χαρούμενο! Εσύ; ”
– ” Ναι, μπορεί να είμαι η “χοντρή” της παρέας μου, αλλά χθες ο γείτονάς μου μου είπε πως είμαι ο πιο καλόψυχος άνθρωπος που έχει γνωρίσει εδώ και 65 χρόνια! Εσύ; ”
– “Εσύ; ”
– “Εσύ; ”
Εννοείται πως δεν είμαι αποτυχημένος!
Τα “Εσύ;” δε στοχεύουν στο να σπείρουν την αντιπάθεια ή το μίσος μεταξύ μας, ούτε αποσκοπούν σε μάταιες συγκρίσεις και μετρήσεις ανούσιες. Καταδεικνύουν πως αφενός κανείς μας δεν είναι τέλειους, αφετέρου όλοι είμαστε τέλειοι, έτσι ακριβώς όπως είμαστε! Βέβαια, ποτέ, καμία πρώτη ύλη δεν έφθασε σε σημείο να γίνει “κάτι” , “κάτι παραπάνω”, χωρίς τις απαραίτητες παρεμβάσεις. Δεν αναφέρομαι σε εκείνες τις παρεμβάσεις που καταστρέφουν την πρώτη ύλη, της στερούν την αγνότητα ή την αλλοιώνουν σε τέτοιο βαθμό που δεν ξεχωρίζει κανένα ιδιαίτερο γνώρισμά της. Αναφέρομαι, όμως, στις παρεμβάσεις αυτές που εξελίσσουν την πρώτη ύλη, την πηγαίνουν ένα ή/και περισσότερα βήματα παραπέρα…
Ας αγαπήσουμε, λοιπόν, όλοι τον εαυτό μας έτσι ακριβώς όπως είναι (είναι μοναδικός!), αλλά εάν κάτι μας ενοχλεί, εάν κάτι μας κρατά στάσιμους ή μας δυσκολεύει, πρέπει να θυμόμαστε πως πάντα υπάρχει η ευκαιρία να το αλλάξουμε! Δεν είναι βέβαιο πως εάν τα πράγματα αλλάξουν, θα γίνουν αυτομάτως και καλύτερα, αλλά για να γίνουν καλύτερα, για να υπάρξει η όποια βελτίωση, πρέπει σίγουρα να αλλάξουν…
Καλό Πάσχα σε όλους και όλες!
Υ.Γ. (λες και γράφω γράμμα…): Συνήθως, στη ζωή οι φίλεργοι και οι αγωνιστές κερδίζουν! Ο πραγματικός αγωνιστής, όμως, γνωρίζει πάντα για τί αγωνίζεται…
Μόκαλης Χρήστος – Ραφαήλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου