Μια παιδεία μακριά από τα παιδιά και χωρίς παιδιά!

Ξεκίνησε πριν δύο μήνες από όταν γράφεται τούτο το άρθρο μια ακόμα σχολική χρονιά με σωρεία προβλημάτων που πρέπει να απασχολούν και να προβληματίζουν όχι μόνο την μαθητική κοινότητα αλλά και τους ίδιους τους γονείς και τους καθηγητές.
Αυτά τα προβλήματα που είναι εμφανή και ύστερα από δύο μήνες έναρξης της χρόνιας αυτής αποτελούν αφορμή για καταγραφή των παρακάτω σκέψεων. Θέλω, λοιπόν, να τονίσω πως το φλέγον ζήτημα της εκπαίδευσης (η οποία βρίσκεται χρόνια στο στόχαστρο των κυβερνήσεων) σήμερα επανέρχεται στο προσκήνιο έχοντας επιδεχτεί μεταρρυθμίσεις. Όλοι συμφωνούμε με τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση, ποτέ όμως δεν είχαμε στο μυαλό μας, όταν αναφερόμασταν σε αυτές, τη φρίκη που σήμερα επικρατεί στον τομέα αυτό. Επομένως, ποιον τελικά εξυπηρετούν οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα? Νομίζω πάντως πως δεν εξυπηρετούν τους μαθητές τους μαθητές και τη οικογένεια τους.

Σε ένα πρώτο επίπεδο, λοιπόν, οφείλουμε να περιγράψουμε σύντομα την κατάσταση που διαμορφώνεται τώρα στα σχολεία. Στο αντίθεση με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης για αναβάθμιση του Λυκείου βλέπουμε περαιτέρω υποβάθμιση της γνώσης με ενίσχυση της παπαγαλίας, των αποσπασματικών γνώσεων ενδυνάμωση του θεσμού των φροντιστηρίων. Και αυτά γιατί πλέον Πανελλήνιες θα δίνονται 4 φορές και σε δεκάδες μαθήματα από την αρχή του Λυκείου, εξοντώνονται τους μαθητές με τα υπερωρία και μετατρέποντας το σχολείο σε ένα απλό εξεταστικό κέντρο. Στα δε Ε.Π.Α.Λ. καταργούν ειδικότητες, μένουν έτσι μαθητές ξεκρέμαστοι , απολύονται καθηγητές και εισάγεται η περίφημη μαθητεία (τζάμπα εργασία δηλαδή για 9 €/ημέρα)! Συνεπώς, φιλτράρουν όλο και πιο πολύ τους νέους ανάλογα με τις δυνατότητες τους να πληρώνουν για να εξασφαλίσουν όλο ποιο υψηλό βαθμό ώστε να εισαχθούν σε ένα επίσης υποβαθμισμένο Α.Ε.Ι. ή Τ.Ε.Ι.

Επίσης πρέπει να προσθέσουμε ότι η νέα σχολική χρονιά ξεκινά με ελλείψεις 17.000 καθηγητών. Κατά τα άλλα οι καταλήψεις είναι η βασική αιτία απώλειας διδακτικών ωρών. Υπενθυμίζουμε απλώς πως το 2010 στη Θεσσαλονίκη χάθηκαν 10.000 διδακτικές ώρες επειδή δεν είχαν διοριστεί καθηγητές! Παράλληλα, δεν χρειάζεται να παραθέσουμε αριθμούς για να γίνουμε πιστευτοί όσον αφορά στις συνεχείς συγχωνεύσεις σχολειών ή στα 30 τμήματα που προκύπτουν από συγχωνεύσεις τμημάτων. Όλα αυτά και το ότι τα παιδιά γίνονται <<λάστιχο>> από τις απανωτές εξετάσεις η κυβέρνηση και ο Υπουργός (Παρά) Παιδεία τα ονομάζουν μόνωση!

Ωστόσο, εμείς οι μαθητές της εργατικής τάξης και των λοιπών φτωχών λαϊκών στρωμάτων πρέπει να έχουμε αισιοδοξία, να κρατάμε ψηλά το κεφάλι και να φροντίζουμε να ενημερωνόμαστε για τα θέματα που μας απασχολούν ώστε να απαντάμε καταλλήλως στους δήθεν μέντορες.

Αρχικά, εκείνο που πρέπει να γνωρίζουμε είναι πως το κάθε εκπαιδευτικό σύστημα διαμορφώνεται και εξαρτάται  από τους  εργάτες που θέλει να παράγει. Εμείς π.χ. που ζούμε σε καπιταλιστική κοινωνία (όπως  οι περισσότερες χώρες του κόσμου) οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι  τα συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό σύστημα θέλει  να παράγει φτηνούς εργάτες εύκολα αναλώσιμους και έρμαια στα χέρια των μεγαλοεργοδοτών . για παράδειγμα η μαθητεία στα Ε.Π.Α.Λ. που προαναφέρθηκε σημαίνει πρακτικά τα εξής : για 2 μήνες, 9€ μεικτά από τον Ο.Α.Ε.Δ. και όλα αυτά χωρίς καμία επιβάρυνση της επιχείρησης. Με λίγα λόγια θα προσφέρει ο μαθητής 700 ώρες τζάμπα εργασίας! Επομένως το πρώτο μάθημα που θέλουν να δώσουν μέσα στα σχολεία είναι αυτό της υποταγής και του συμβιβασμού με τους μισθούς πείνας. Μας θέλουν δούλους στον εικοστό πρώτο αιώνα!

Πρέπει ,ακόμα, να επισημάνουμε ότι ήδη από πριν ψηφιστούν αυτά τα μέτρα όλο και περισσότεροι συμμαθητές μας παρατούν το σχολείο. Το 2012 π.χ. η σχολική διαρροή μόνο στο Γυμνάσιο υπολογίζεται  περίπου στον 20.000 μαθητές! Τα νούμερα είναι τρομερά, όμως, δεν έρχονται ως κεραυνός  <<εν αιθρία>>. Τα μέτρα που  προκαλούν τα νούμερα αυτά είναι προαποφασισμένα και μελετημένα όχι μόνο από την Ελληνική κυβέρνηση αλλά και από την Ε.Ε. Και αποτελούν απαιτήσεις των κεφαλαιοκρατών. Συνεπώς δεν εκπλησσόμαστε, αλλά πρέπει ταυτόχρονα να μάθουμε και την δική μας υποχρέωση για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, τον αγώνα!

Έχοντας, επομένως, στο μυαλό μας τα παραπάνω υποχρεούμαστε να συμβάλουμε στην ανασύνταξη του μαθητικού κινήματος να σταθούμε δίπλα στους εργαζόμενους γονείς μας και τους αγώνες τους και να διεκδικήσουμε ενιαίο  12 χρόνο σχολείο ικανό να καλύπτει τις ανάγκες μας στη μόρφωση και την κατάρτιση. Συνολικά τα φτωχά λαϊκά στρώματα να διεκδικήσουμε μια άλλη κοινωνία που θα εξασφαλίζει πραγματική μόρφωση στους νέους και έτοιμη δουλειά αργότερα για τον καθένα αναλόγως  τις σπουδές του. Δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από την σύγκρουση με αυτό το σάπιο σύστημα που ονομάζεται καπιταλισμός αν θέλουμε να δούμε καλύτερες μέρες παντού και στην εκπαίδευση.     

                                                                                                         Τζίμας Λάμπρος